BU CÜR PRİMİTİV DÜŞÜNCƏ İLƏ HARA QƏDƏR?!

Orxan Mansurzadə,

polis polkovniki

Ölkəmizin ictimai-siyasi həyatında gözlənilən taleyüklü hadisələr, eləcədə mötəbər beynəlxalq təşkilatların önəmli toplantı və yığıncaqlarının, dünya əhəmiyyətli idman və mədəni tədbirlərin keçirilməsi ərəfəsində yuyulmamış çömçə kimi ortaya düşüb “mən də varam!” deyən, virtual aləmdən püskürdülən qeybət tufanı, böhtan, şəbədə vulkanından savayı diqqətəlayiq, faydalı bir işlə özünü məşğul etməyən radikal cameənin sırtıq, və cığal “uşaqları”- Kərimli və komandası cari il oktyabrın 19-da Bakının mərkəzində keçirməyə çalışdıqları qanunsuz aksiyanın qarşısının alınmasından, belə cəhdlərin yolverilməzliyinə dair hüquq-mühafizə orqanlarının xəbərdarlıqlarından özləri üçün düzgün nəticə çıxarmayıblar və görünür ki, heç belə fikirləri də yoxdur.

Möhtəşəm beynəlxalq toplantı- Qoşulmama Hərəkatına üzv ölkələrin dövlət və hökumət başçılarının XVIII Zirvə Görüşünə ölkəmizin ev sahibliyi edəcəyi ərəfədə dünya ictimaiyyətinin diqqətinin, təbii olaraq, Bakıya fokuslaşacağı bir vaxtda bundan narahatlıq keçirən radikal müxalifət təmsilçiləri və azsaylı tərəfdarları bəlli dairələrin, məsələn, “Con dayı”nın dirijorluğu ilə vahid mərkəzdən idarə olunaraq sərbəst toplaşmaq azadlığının bərpası bəhanəsilə oktyabrın 19-da normal ahəngi və qayğıları ilə yaşayan Bakının mərkəzini, sözün birbaşa mənasında, işğal etməyə şoxsaylı səylər göstərdilər. Əgər zənnim məni aldatmırsa, oxşar taktika və üsulla bir neçə il öncə etrazçılar dünyanın siyası və maliyyə mərkəzi sayılan Nyu-Yorkun məşhur Manhetten və digər tarixi küçə və meydanlarını əhatə edərək həmin məkanlarda çadırlar, insanların daldalanmaları üçün digər müvəqqəti sığınacaqlar salaraq hakimiyyət orqanlarından ultimativ formada öz tələblərinin yerinə yetirilməsində təkid edirdilər. Bu əsəb müharibəsində hakimiyyət orqanları, nəhayət ki, böyük bir meqapolisin həyatını iflic edən həmin nümayişlər seriyasını durdura, nəhəng çadırlar şəbəkəsini dağıdaraq şəhərin normal iş ahəngini bərpa edə bildi.

Sonuncu dəfə Sorosun ayrı-ayrı inkişaf etməkdə olan və ya yenicə müstəqillik qazanmış dövlətlərdə “açıq vətəndaş cəmiyyəti” qurmaq bəhanəsilə, əslində isə ilk növbədə qarışıqlıq, idarəolunmaz situasiyalar, polis-vətəndaş qarşıdurması, bu da yetmədikdə vətəndaş müharibələri yaratmaqla qanuni seçilmiş hökumətləri devirmək qəsdilə ayırdıqları, milyon dollarlarla ölçülən qrant və ianələrin müqabilində tərəfdarlarına “biz gəlirik, az qalıb”, “hakimiyyət gedir” xatircəmliyi ilə yağlı vədlər verənlər “rəngli inqilablar” dalğasının postsovet məkanında keçici uğur qazanmasından necə vəcdə gəlmişdilərsə, məkan, zaman və reallıq hissini tamamən itirmişdilər. Təqribən 14 il öncə postsovet məkanındakı bir neçə ölkəsində eyni ssenari, üsul və zorakılıqla həyata keçirilən çevrilişlərin ardınca respublikamızda radikal müxalifətin yaratdığı “Azadlıq” adlı seçki bloku 2005-ci ilin noyabrındakı parlament seçkilərində məğlubiyyətə uğradıqdan sonra xaricdən verilən təlimata uyğun olaraq, həmin olayların bənzərini də ölkəmizdə reallaşdırmağa cəhd etdi. Bu məqsədlə həmin il noyabrın 26-da metronun «20 Yanvar» stansiyasının önündən başlayaraq, keçmiş «Qələbə» kinoteatrının qarşısındakı meydanadək yürüş-mitinq keçirmək barədə Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətinin razılığını alsalar da, sonradan təşkilatçılar üzərlərinə götürdükləri öhdəlikləri yerinə yetirməkdən imtina etdilər. Radikal müxalifətin bəzi nümayəndələri, o cümlədən Ə.Kərimli də zorakılığa çağırışlar edərək iştirakçıları kütləvi şəkildə itaətsizlik göstərməyə təhrik edib, aranı qarışdıran, qarşıdurma yaradan hüquqazidd əməllərə yol verdilər.

“Baş cəbhəçi” isə mitinqin sonunda «ölərik, meydanı tərk etmərik» şüarını irəli sürərək fasiləsiz mitinqlərin başlandığını elan etmiş, iştirakçıları oturaraq meydanı tərk etməməyə çağırmaqla qarşıdurmaya rəvac vermiş, bu zamanı bir neçə polis əməkdaşı və aksiyaçı müxtəlif dərəcəli bədən xəsarətləri almışdılar.

Bu hadisənin üzərindən 14 il keçməsinə, bütün dünyada, o cümlədən ölkəmizdə əhəmiyyətli ictimai-siyasi proseslərin baş verməsinə rəğmən “baş cəbhəçi” və yaxın ətrafı dağıdıcı küçə, kütlə psixologiyasından, yalançı mitinq eyforiyasından, özünəvurğunluq hissindən və publikaya cəsarətli görünsün deyə iqtidara münasibətdə tamamilə yersiz sərt ritorikadan, ultimativ tərzdən qurtula bilməyib. Sonra da bir nəfərlik “mənzil-qərargah”ına çevrilmiş “Əli bəyin studiyası”ndan, özünü Oval kabinetdə hiss edirmiş kimi müxbirə xitab edərək möhtərəm dövlət başçımızın radikallara münasibətdə niyə sərt leksikondan istifadə etməsinin səbəbini soruşur. Daha dərk etmir və ya anlamaq istəmir ki, ölkəmizdə bir çox mənəvi dəyərlərin, demokratik prinsiplərin aşınmasının, əhdə vəfasızlığın, verilmiş sözün tutulmamasının, götürülmüş öhdəlikdən səbəbsiz imtinanın və digər ictimai, siyasi və sırf insani münasibətlərə təsir göstərən neqativ məqamların əsasını qoyanlardan biri və bəlkə də birincisi elə Kərimlinin özüdür. Misal gətirdiyimiz son yürüş-mitinq də daxil olmaqla, son 15 ilin ictimai-siyasi proseslərinə, iqtidar-müxalifət münasibətlərinə dair həmin dövrün xronologiyası, mətbuatı, vaxtilə cəbhəçibaşının yan-yörəsində olmuş şəxslərin, müxalifət funksionerlərinin etirafları təsdiq edir ki, illərdir şəxsi ambisiyalarının, pul və hakimiyyət hərisliyinin əsirinə çevrilmiş bu tip, iqtidarla müxalifət arasında normal dialoqun baş tutmamasının əsas səbəbkarlarından biridir.

İndi durub ölkəmizin müstəqillik illərində ev sahibliyi etdiyi ən böyük siyasi tədbirin - oktyabrın 25-26-da 160-a yaxın ölkənin və beynəlxalq təşkilatın məsul təmsilçilərinin iştirak etdikləri Qoşulmama Hərəkatının Bakıda keçirilən, aralarında bir sıra dövlət və hökumət başçılarının da olduqları XVIII Zirvə Görüşünü bu “hərşeyşünas” sədr öz ağlınca az qala əhəmiyyətsiz, sıradan bir görüş kimi “dəyərləndirir”, bəzi iştirakçı ölkə rəhbərləri barədə olduqca aşağılayıcı tərzdə, irqçi kimi bəhs edir və hətta inkişaf etməkdə olan respublikaların liderlərinə həqarət etməkdən belə çəkinmir. Xanım Osmanqızının yüngül “ötürməsi” ilə özünün “üçüncü dünya” ölkələrinə və onların bəzi tanınmış liderlərinə qarşı “ağ insan” qismində mövqe sərgiləyən, ölkə başçılığına iddialı olan bu başabəla “siyasətçi”nin parıldayan gözlərini təkəbbür, cığallıq və paxıllıq, qərəzkarlıq necə örtübsə, belə məhdud dünyagörüşü, ağılla onun nəinki siyasi partiya sədrliyinə, müxalifət liderliyinə olan iddialarına şübhə edirsən, daha çox onun əlinin altında işləyənlərin halına acıyırsan.

Bu yerdə “Dəmir ledi”nin, İngiltərənin sabiq və mərhum Baş Naziri Marqaret Tetçerin nə vaxtsa oxuduğum müsahibəsindən yadımda qalmış bir aforizmini yada düşür. Keçmiş Sovetlər İttifaqının süquta uğradılmasında əhəmiyyətli rol oynamış bu xanımın məşhur fikri belədir: “Sovet adamlarının “xoşbəxtliyi” ondadır ki, onlar öz bədbəxtliklərini dərk etmirlər”. Belə bir yanaşma Kərimliyə da aiddir.

Milli maraqlardan, xüsusən Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin ədalətli həllindən ağızdolusu danışan “baş cəbhəçi”, görəsən, nə vaxtsa və hardasa bu istiqamətdə nə iləsə yadda qalıbmı? Təbii ki, yox və onun bu sahədə də “fəaliyyəti” özünü möhtərəm dövlət başçımıza opponent görürmüş kimi, görülən işləri “təftiş” etmək və “qiymətli məsləhət” verməkdən, iqtidarın bu sahədəki fəaliyyətini də qılınclamaqdan, “obıvatel”ə hesablanmış ucuz demoqogiya ilə məşğul olmaqdan uzağa getmir. Sonuncu dəfə ölkə rəhbərini ötən ay BMT Baş Assambleyasının Nyu-Yorkda keçirilən illik sessiyasına getməməkdə, sonra Valday diskussiya klubunda verdiyi məşhur bəyanata görə ittiham edən, iqtidarı suçlamaq üçün heç bir fürsəti əldən verməyərək “Youtube”də Osmanqızının cilvəli sualları qarşısında özünü diplomatiya dahisi sanan bu zavallı anlamaq istəmir ki, Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyev 2016-cı ilin aprel hadisələrindən üzübəri Ermənistanın cinayətkar hərbi-siyasi rəhbərliyinə maksimal təzyiq, pressinq siyasətini uğurla həyata keçirir.

O, Kərimlinin və onun sağ-solunun hətta yuxularında da görə bilməyəcəyi bir işi - BMT-dən sonra dünyanın ikinici ən böyük siyasi təşkilatı sayılan, Birləşmiş Millətlərin də 120 dövlətinin üzvü olduğu Qoşulmama Hərəkatının növbəti sessiyasının Bakıda keçirilməsinə, Hərəkatın yeni sədri kimi bu ali məqamdan da ustalıqla istifadə edərək sammitin qəbul etdiyi Yekun Sənədə ilk dəfə olaraq, çox mühüm bəndin salınmasına nail olub. Bu bənddə dövlət və hökumət başçıları güc yolu ilə ərazilərin zəbt edilməsinin yolverilməzliyini vurğulayır və təsdiq edirlər ki, heç bir dövlət ölkəmizin ərazilərinin işğal edilməsi nəticəsində yaranmış vəziyyətin qanuniliyini tanımayacaq, bu ərazilərdə iqtisadi fəaliyyətlər də daxil olmaqla, bu cür vəziyyətin saxlanması üçün hər hansı kömək göstərməyəcək. Burada bilavasitə işğalçı ifadəsindən istifadə olunur ki, bu da Ermənistanın növbəti dəfə 120 dünya dövləti tərəfindən işğalçı kimi tanınması deməkdir.

Radikal cameənin başbiləni kimi növbəti aksiyanın noyabrın 2-nə yenidən şəhərin mərkəzinə və ya ənənəvi olaraq, “Məhsul” stadionuna salınması barədə qərarını elan edən, Osmanqızı ilə baş-başa verib tamamilə cəfəng, məntiqsiz və reallıqdan uzaq faktorlarla, yalnız özünə məxsus riyakarlıqla bunu əsaslandırmağa çalışan AXCP sədri “camaatının” boynuna minnət qoymaqla bunu guya “xalqın sosial şəbəkələrdə ifadə olunmuş iradəsi”nə bağlamaqla hüquq elmində cahanşümul bir “kəşf” edibmiş kimi xoruz səsi eşitməyən belə gülünc arqumentlərlə özünü haqlı çıxarmağa çalışır. Adama deyərlər, ay başabəla siyasətbaz və hüquqçu, bəhs etdiyin, beyinləri tiryək kimi dumanlandırdığın belə səfsəfəyə insan hüquq və azadlıqları ilə əlaqədar heç nağıllarda da yer yoxdur, zira dünya demokratiyasının inkişaf tarixi vətəndaşların sandıq başına gedərək birbaşa səs vermələrindən, öz iradələrini yalnız bu yolla ifadə etmələrindən savayı bir üsul tanımır. Məşhur bir filmdəki başabəla “alim”in - Gülümsərovun “limçay” icadı kimi Kərimli adlı hoqqabazın “Feysbuk”la bağlı “yeni” kəşfi də yəqin ki, dünya hüquq ədəbiyyatında öz “qiyməti”ni alacaqdır.

Digər tərəfdən, “Youtub”da Osmanqızının dar “pəncərəsi”ndən virtual aləmdəki azsaylı tərəfdarlarına səslənən cəbhəçibaşı noyabrın 2-nə təyin etdikləri potensial qanunsuz aksiyasının guya sosial sifariş olduğunu, guya bununla ölkəmizdə yeni xalq hərəkatının başlandığı barədə növbəti yalanlarını həqiqət kimi ictimaiyyətə sırıyarkən əmin görünməsinə rəğmən özünün söylədiklərinə adamın inamsızlığı, tələskənliyi hər cümləsinin başında hiss olunur. Kərimli sonuncu “seanslar”ın birində onu suflyorluğu ilə bezdirən bu qadına üzünü tutaraq tez-tez dinləyicilərin və seyirçilərin sayı ilə maraqlanır, hansısa hərəkat adlandırıla bilinməsi üçün (məsələn, “Sarıqlılar” hərəkatı) bu sayın ən azı 30-40 min nəfər civarında olmasının vacibliyini, belə olmadığı təqdirdə “moizələrinin” kimsəyə bir faydası dəyməyəcəyini açıq mətnlə bildirir.

Dəlidən doğru xəbər, adam düz deyirmiş... Yeri gəlmişkən, Kərimlinin tale, kədər ortağı Osmanqızına tərəf tez-tez reverans edərək həyəcanlı şəkildə seyirçilərin sayı ilə maraqlanması, qısa zaman kəsiyində izləyici sayının cəbhəçibaşının istəyinə uyğun olaraq, 40-45 min civarına “sürüşdürülməsi”, gözgörəsi açıq “pripiska” olmaqla yanaşı, başabəla sədrin qanunsuz mitinqlərin guya sosial sifariş olmasına dair iddialarının nə qədər yalan və saxta olmasına dəlalət edir. Burada Kərimlinin davranışları məşhur bir filmin eynən onun kimi komik qəhrəmanı - özfəaliyyət dərnəyinin rəhbəri Ağabalanın düşdüyü durum, dərnəyin fəaliyyətini yoxlamağa gəlmiş komissiya üzvlərindən birinin neftçi olduqlarını iddia edən iki rəqqasa verdiyi suala - “Sonuncu dəfə qazdığınız quyunun dərinliyi nə qədərdir?” sualına rəqqasənin “Beş, yox, yox, on beş metr...” adlı cavabı yada düşür.

Oktyabrın 19-da şəhərin mərkəzində qanunçuluğun, ictimai asayişin kobud şəkildə pozulmasının birbaşa təşkilatçısı olan AXCP sədri minlərlə insana yaşatdığı diskomforta görə xalqa bir üzr borcu olduğu halda yenə onu, öz qanuni vəzifə borclarını yerinə yetirərək vətəndaşların təhlükəsizliyini təmin etmiş, əmin-amanlığı qorumuş polis əməkdaşlarını borclu çıxarmağa çalışmışdı. Son aksiyaya cəhd öncəsi asayiş keşikçilərinə ünvanladığı “şanlı” müraciətin yerə düşdüyünü sinirə bilməyən “baş cəbhəçi” özü və Şurayi-Millidəki bəzi tərəfdarları vasitəsilə ötürdükləri yalan və qərəzli məlumatlar sayəsində məlum çevrələrin və hüquq müdafiə təşkilatlarının zorakılığa dair informasiyaların yayılmasına görə dövlət rəhbərliyini, polisi ölkənin imicini düşünməməkdə ittiham edir, buna görə növbəti aksiyalar zamanı əməkdaşları “xalqın fikrinə, beynəlxalq təşkilatların rəyinə uyğun şəkildə hərəkətlərinə düzən verməyə” səsləməkdən utanmır, əksinə, onları sanksiyalarla da hədələyir. Son aksiyaya cəhddə polis əməkdaşlarının öz xidməti borclarını yerinə yetirərək radikalların virtual aləmdə tozanaq qopardıqları “polis zorakılığı”na dair iddialarının qərəzli, böhtan xarakterli olduğuna, vətəndaşlarla qanun çərçivəsində nəzakətli davranmalarına dair Daxili İşlər Nazirliyinin açıqlaması və övladlarına qarşı “virtual şiddətin” dayandırılması barədə polis analarının müraciəti yayıldıqdan sonra da o, utanmadan yenə asayiş keşikçilərini günahlandırır, sonuncuları faktiki özünün və qaragüruhunun qanunsuz hərəkətlərinə göz yummağa, əmrə tabe olmamağa “çağırır”.

Bu istiqamətdə, heç şübhəsiz ki, Kərimlinin verdiyi təlimata uyğun olaraq, polis əməkdaşlarına qarşı maksimal pressinq siyasətinin həyata keçirilməsi, sosial şəbəkələrdə onların ictimai qınağa məruz qoyulması, son aksiyaya cədhlə bağlı yayılmış kadrlarda öz qanuni vəzifələrini yerinə yetirən ayrı-ayrı paqondaşlarımızın fotolarını sonuncuların ad, soyadları və tutduqları vəzifələr, digər şəxsi koordinatlar göstərilib radikal müxalifətçilərə məxsus müxtəlif internet səhifələrində yerləşdirilməklə “linç”ləmə prosesinə çağırışların edilməsi özünü guya dövlət adamı, ziyalı sayan Kərimlinin və qondarma Milli Şuraya toplanmış üzüdönük marginalların ümumilikdə dövlətçilik və qanunçuluq fəlsəfəsi ilə yaxından-uzaqdan hər hansı əlaqələrinin olmadığının əlamətidir.

Kərimli-Osmanqızı tandeminin yuxarıdan aşağıya baxdıqları, az qala lağlağa və ironiya obyektlərinə çevirmək istədikləri, “dünya siyasətinə heç bir təsirlərinin olmadıqları” kimi xarakterizə etdikləri, məsələn, Venesuela, Eritreya, Qvineya, KXDR və digər bəyənmədikləri ölkələrdə belə iqtidarda və ya müxalifətdə kimlərin, hansı siyasi qüvvələrin olmasından asılı olmayaraq, polis istənilən qanunsuz mitinqlərin, piketlərin qarşısını, ölkəmizin timsalında olduğu kimi, eyni qətiyyətlə alır. Və sonra hər hansı müxalifət qüvvəsi və ya təmsilçiləri qeyri-qanuni aksiyaların qarşısının alınmasının, yaxud dağıdılmasının acığını, heyfini bu işi görmüş polis əməkdaşlarının fotoşəkillərini, onlara aid, yayılması qanunla qadağan olunan fərdi məlumatları internet şəbəkələrində paylaşaraq vətəndaşları onlara qarşı hansısa qanunsuz hərəkətlər etməyə çağırmaq qədər absurd və rəzil addımların atılması ilə çıxmırlar və almırlar. Dövlətçiliyə və onun əsas sütunlarından biri kimi polisə qarşı belə iyrənc münasibətin sərgilənməsi, onların “linçlənməsi”nə açıq çağırışların edilməsi, Kərimlinin və sağ-solunun da bu rəzalətin içində olması, bu xoşagəlməz durumu az qala məmnunluqla qarşılamaları və ya seyr etmələri, belə yolverilməz cəhdləri açıq və qəti şəkildə pisləməmələri, hardasa məhdud dünyagörüşlü, cahil bir kütləni buna yönləndirmələri Kərimli və onun dəstəsinin milli və dövlət maraqlarına növbəti xəyanət səhifələrinin artıq son akkordları da ola bilər.

Kərimli-Osmanqızı cütlüyünün bədbəxt, yazıq saydıqları həmin ölkələrin hökumətləri və rəhbərləri AXCP və Şurayi-Millinin biət etdikləri və maliyyələrindən asılı olduqları çevrələrin başçılarına boyun əymədiklərinə, ölkəmiz kimi milli maraqlarını təmin edən müstəqil siyasət apardıqlarına, zəngin təbii sərvətlərindən özlərinin məsləhət bildikləri formada istifadə etdiklərinə, ikitərəfli əlaqələrdə bərabərhüquqlu olmaq istədiklərinə, təhdid, şantaj və diktə siyasətlərinə kəskin etiraz etdiklərinə görə bu gün məlum fürsətcil dairələrin “qara dəftərləri”nə düşüblər. İndi bunlar Kərimli, Osmanqızı və qeyriləri kimi sonuncuların təəbəliklərini, ağalıqlarını qəbul etmədiklərinə görə öz ölkələrində müstəqil, azad və sərbəst şəkildə yaşamalı deyillərmi? Bu insanlar və dövlətlər kasıb, yalavac, yarıac, yarıtox şəraitdə, hansısa ağaların maliyyəsindən asılı olmadan yaşaya bilərlər və yaşayırlar da. Ancaq Kərimli və güruhu bu azadlığın qiymətini və dəyərini hardan bilsin? O, azadlığını da, məsuliyyətini də uzun illər gəldiyi xəyanət yolunda çoxdan qurban verib. Kərimli son “teleseans”lardan birində öz həyatını xalqının azadlığı yolunda guya qurban verəcəyilə öyünürdü. Görünür, adam təəbəliyini, diktələrini qəbul etdiyi məlum xarici dairələrə maddi maraq və vəd olunmuş hakimiyyət müqabilində qeyd etdiyimiz bir para dəyərləri ilə bərabər özünü də “qurban veribmiş”. İtirilmiş hissiyyat və dəyərlər olduğuna görə tez-tez onlardan bəhs edir. Bu sırada son aksiyaya cəhd də daxil onun qorxaq və rəzil durumda, özünün də qeyd etdiyi kimi, bədbəxt bir pozada “Azadlıq!” qışqırmasının da bir rəmzi mənası varmış. Adama deyərlər, hələ get özün maddi və mənəvi asılılıqdan azad ol, sonra başqalarına ağıl verməyə çalış. Yəni, özünə rəva görmədiyini başqalarına da görmə, ey Kərimli!

Hələ utanmadan “mübarizəsi”nin maddiyyat və vəzifə deyil, guya millət davası olduğunu iddia edir. Doğrudan da söylədikləri onu az-çox maraqlandırsaydı, o zaman rəzalət adlandırdığı polisin vəzifə borcunu yerinə yetirməsi deyil, dolayısıyla ölkəmizin beynəlxalq nüfuzuna xələl gətirəcək addımlar atmaması, daha betəri isə, bizdən fərqli olaraq, guya Ermənistanın indiki hakimiyyətinin dünyaya demokratiya mesajı verməsinə dair xəyanətkar və təxribatçı mövqe nümayiş etdirməzdi. Əgər Azərbaycanda özünü siyasi partiyanın sədri sayan, hakimiyyətə iddialı olan birisi Ermənistanın əvvəlkindən daha populist və qorxaq, ölkəmizə qarşı daha sərt və barışmaz mövqe sərgiləyən bir hakimiyyətini guya demokratiyaya bağlılığı yönündə az qala öyürsə və bunu öz soydaşlarına örnək qismində təqdim edirsə, zənnimizcə, əlavə heç bir şərhə yer qalmır. Əslində, Kərimlinin sözlərini qəribçiliyə salmaq lazım da deyil, çünki Paşinyanla onu birləşdirən ümumi cəhətlər çoxdur. Keçdikləri həyat yolu, siyasətdə tapındıqları ümumi “dəyərlər”, maddiyyat və hakimiyyət hərisliyi, kütləyə hesablanmış eyni bəlağət, ritorika, demoqogiya və populizm, liderlərinin arxasından separat sövdələşmələr, eyni vaxtda bir neçə cəbhəyə oynamaq bacarığı və hər dəfə sudan quru çıxmaq çabaları, küçənin təzyiqi altında hakimiyyəti zəbt etmək və s. Siyahını bir qədər də uzatmaq olardı, lakin zənnimizcə, görünən dağa bələdçi lazım deyil. Fərq yalnız eks-dövlət katibinin rəhbərliyində təmsil olunduğu AXC-Müsavat cütlüyünün bir il sonra fiaskoya uğramasında, Paşinyan hakimiyyətinin isə öz ömrünü hələ də sürdürməsindədir. Ancaq Azərbaycan hakimiyyətinin, İlham Əliyev iqtidarının gündən-günə artan təzyiqləri fonunda bu “Soros uşaqları”ndan ibarət erməni hökumətinin çox duruş gətirəcəyi inandırıcı görünmür...

Erməni simpatizianı rolunda çıxış edən Kərimlinin 14 il əvvəl olduğu kimi, müstəqilliyimizə qənim kəsilmiş, ölkəmizin və möhtərəm dövlət başçımızın uğurlarını gözləri götürməyən anti-Azərbaycan qüvvələrinin və onların yerli uzantıları tərəfindən yenə araqarışdıran, keşiş Qapon qismində məhz indi dövriyyəyə buraxılması təsadüfi deyil. Tamamilə aydındır ki, məhz həmin əcnəbi çevrələr və ələkçinin qılverənləri kimi yerli anti-milli ünsürlər Prezident cənab İlham Əliyevin məqsədyönlü daxili və xarici siyasəti nəticəsində ölkəmizin inkişafından, milli maraqları təmin edən müstəqil xətt yeritməsindən xeyli dərəcədə narazı idilər, müxtəlif təzyiqlərlə ölkə rəhbərliyini yolundan sapdırmağa yönəlmiş çeşidli fəaliyyət növləri boşa çıxdıqca onlar bunu Kərimli və onun dönük çevrəsinin əli ilə etməyə qərar verdilər.

Son vaxtlar xaraktercə qorxaq və prinsipsizin təki olan Kərimlinin iqtidarla ultimativ tonda danışması, Qoşulmama Hərəkatının Bakıdakı növbəti zirvə görüşünün pozulmasına yönəlmiş açıq-aşkar təxribatçı əməllərin, şəhərin mərkəzi hissəsində keçirilməsi praktik cəhətdən mümkünsüz olan mitinq oyunlarının mərkəzində dayanmasının arxasında onun məhz polis-vətəndaş qarşıdurması yaratmağa çalışılmaqla bu barədə saxta hesabatlar və audio, video və fotomateriallar sayəsində dünya və Avropa birliklərini ölkəmizə qarşı qaldırmaq, polis zorakılığına, insan hüquqlarının pozulmasına dair həmin qurumların bəyanatlarını yaymaqla iqtidara təzyiq rıçaqları əldə etmək niyyəti dururdu. Əgər BMT Baş Assambleyası Prezidentinin iştirakını da nəzərə alsaq belə destruktiv əməllər Bakıda adıçəkilən assambleyanın faktiki mini iclasının təşkilinin qarşısını almaq və ya həmin toplantının beynəlxalq aləm üçün əhəmiyyətini azaltmağa yönəlmişdi.

Dövlətçilikdən, mənəviyyatdan və demokratiyadan dəm vuran Kərimlinin öz vəzifə borclarını qətiyyətlə və ləyaqətlə yerinə yetirmiş bəzi dövlət və polis məmurlarını növbəti qanunsuz aksiyalar öncəsi öz hərəkətlərini korrektə etmələrinə dair xəbərdarlığı, onunla maraqlı xarici orqanlar arasında vasitəçilik etməsi şübhə doğurmayan Osmanqızının Qoşulmama Hərəkatının Bakı sammiti haqqında yersiz, həqiqətdən uzaq fikirləri, məlum zirvə görüşünün bəzi iştirakçlarına münasibətdə irqçi davranışları, onları aşağılamaq cəhdləri, azərbaycanlı polis və bəzi dövlət məmurlarını sanksiyalarla hədələmək və digər qəribə, əndirəbadi hərəkətləri adları çəkilən xəyanət şəbəkəsinin xaricdən idarə olunmasına və maliyyələşdirilməsinə şübhə yeri qoymayan məntiqi nəticələrdir. Bu hələ bizim Kərimli və onun güruhu haqqında eşitdiklərimizdən, gördüklərimizdən və bildiklərimizdən doğan subyektiv yanaşma, məntiqi dəyərləndirmədən irəli gələn nəticələrdir. Ölkə rəhbərliyinin, hüquq-mühafizə orqanlarının sərəncamında qeyd etdiklərimizi, yəni Kərimli və onun dönük sağ-solunun xəyanət dosyelərini təsdiqləyəcək o qədər faktlar var ki...

Bir halda ki, yazıya Qoşulmama Hərəkatına üzv ölkələrin dövlət və hökumət başçılarının XVIII Zirvə Görüşü barədə qeydlərdən başladıq, o zaman məlum mövzu ətrafında radikalların olduqca primitiv, ziyanlı və aşağılayıcı fikirlərini saf-çürük edərək cəmiyyətin ziyalı, düşünən təbəqəsinin ümumi mövqeyini ifadə edən Azərbaycan Respublikası Prezidentinin ictimai-siyasi məsələlər üzrə köməkçisi, tarix elmləri doktoru, professor Əli Həsənovun haqlı olaraq qoyduğu bir sualın cavabı ətrafında ciddi düşüşnməliyik. Doğrudan da, biz bu primitiv və ziyanlı təfəkkürlə hərəkət edən müxalifətlə hara gedirik? Cəmiyyət daxilində səsini ucaltmağa, siyasi hakimiyyətə iddia etməyə çalışan bu anti-milli qrupların özbaşınalığına nə vaxtacan dözməliyik?

Mənə elə gəlir ki, dəyərli ziyalımız tərəfindən səsləndirilən bu ritorik sualın cavabı yaxın perspektiv üçün müxalifətin özünü necə aparmasından, cəmiyyətdə radikal əhvali-ruhiyyə, qarşıdurma yaratmaq xəttindən vaz keçib-keçməməsindən birbaşa asılı olacaqdır.